We hebben het overleefd!
Mijn voornemen was om maandelijks een leuk stukje te schrijven voor mijn skilerarenblog. IJdele hoop en matige uitvoering brengen mij vijf maanden na aanvang van het seizoen hier op de 27 ste april in een verlate skischool waar we met een paar collega´s de boel opruimen en werkelijk de skischool op slot doen om pas weer na de zomer de deuren te openen.
Het laatste wat ik geschreven heb was over mijn positieve PCR test en de vijf dagen verplichte quarantaine die ik Netflix kijkend ben doorgekomen. En de eerste echte januari sneeuwstormen die we hier gehad hebben. De professionalisering in de skischool en alle Corona ellende die zo bepalend waren voor de eerste helft van het skiseizoen. Nu, eind april, hoor en zie je niks meer over Corona. De maskers zijn weg, je kunt gaan en staan waar je wilt. Geen verplichte zitplaatsen meer en de apres ski was de afgelopen periode alsof er niks gebeurd was. Heel bijzonder hoe een seizoen zo kan veranderen. Gelukkig!
Succes en pech
Dit seizoen, zeker de tweede helft werden gevuld met succes en pech. De grootste pech heb ik opgelopen op 14 maart door tijdens mijn cursus voor Landes1 skileraar te vallen tijdens de en mijn knieband behoorlijk te blesseren. Ik viel, natuurlijk heel stom, langzaam waardoor de rechter skibinding niet losging en mijn knie en enkel ernstig onder druk kwamen te staan. De volgende dag naar de dokter, MRT scan en diagnose: Knieband ernstig geblesseerd en 6 – 8 weken verplichte rust. Einde seizoen? Nee, geen vervroegd einde seizoen. Een operatie niet noodzakelijk, dus dan gaat of kan het ook veel positiever uitpakken, was mijn insteek. Met aangepaste werkzaamheden op het Skischool buro de eerste twee weken van de genezing doorgekomen. Met mijn verjaardag, eind maart, bezoek van Gabi, Oscar en Lucas gekregen en natuurlijk met Oscar ben ik gaan skien. Dat ging eigenlijk best wel goed. Op de snelheids metingsrun bij de Zentralbahn een topsnelheid van 92,5 km/u geklokt. Succesvol was ik dit seizoen in mijn rol als begeleider en coach van nieuwe medewekers. Veel positieve feedback mogen ontvangen van directe collega’s en natuurlijk de jonge nieuwe collega’s waarvoor we dit hebben opgetuigd.
Geluk en vreugde
Eind februari werd Jimena geboren. Dochter van Adriana en Manel, nicht van Gabi. Zij kunnen als verse ouders hun geluk niet op. Wij zijn heel blij met de geboorte van de kleine en kijken uit naar ons eerst komende bezoek.
Verdriet en ongeloof
Op 18 maart overleed plotseling neef en peetvader Cristian in Spanje. 32 jaren jong. Het verdriet en ongeloof zijn niet onder woorden te brengen. Het gemis zal nog lang blijven. Gabi kon gelukkig bij de uitvaart zijn. De foto’s van de kist, bloemen, zijn ouders en familie grijpen zo intens aan dat de tranen weer opkomen. Hij was diabetes patient sinds zijn puberteit dus in die hoek zoek je naar een verklaring of wellicht een reden waarom hij overleed. Maar dat doet er niet toe! De foto van zijn ouders, Angel en Pili, op de middenstip van het voetbalveld van zijn club met zijn clubgenoten om hen heen tijdens de wedstrijd ter nagedachtenis gaan door merg en been. Het verdriet en gemis die uit die ene foto spreken zijn enorm.
Aflopen seizoen
Mijn werkzaamheden in de skischool bestonden naast het skileraarschap uit het begeleiden en inwerken van nieuwe medewerkers, coordineren van de volwassenen groepslessen en het ondersteunen van de skischool bij allerhande voorkomende werkzaamheden. Als skileraar heb ik dit seizoen weer alles aan mij voorbij zien trekken: kinder en volwassenen groepscursus, priveles, speciale lessen met bijvoorbeeld de Skiclub Obertauern of VIP dag met gasten. Leerzaam, uitdagend en zeer afwisselend. Nieuw dit seizoen was natuurlijk mijn werk als begeleider en coach van alle nieuwe jonge ski- en snowboardleraren op de skischool. De focus lag op de jonge medewerkers die voor het eerst in een skischool kwamen werken. De meeste met alleen hun Anwärter diploma en weinig tot geen ski- of snowboardleraar ervaring. Ik heb dit seizoen meer dan 75 ski- en snowboardleraren (deels) ingewerkt. Naast de jonge collega’s heb ik ook de nieuwe ervaren ski- en snowboardleraren begeleid. Een uitleg over de gang van zaken in de skischool, verkenning van het skigebied en introductie gericht op de app waarmee iedereen de skiles uren voor de volgende dag ontvangt waren vaste onderdelen van het introductieprogramma.
Op naar het volgende seizoen
Terwijl ik dit zit te schrijven zijn we druk bezig de skischool op te ruimen en af te sluiten. De twee snowlands zijn ontmanteld, vele skileraren zijn al naar huis. Een klein groepje is nog tot het laatst actief. De laatste prive lessen zijn vandaag gegeven en alle oude rommel wordt opgeruimd of weggegooid. Obertauern is inmiddels een soort spookstad geworden met gesloten hotels en restaurants, nog drie liften die tot 1 mei open zijn. Ik ben op basis van de evaluatie die we vorige week woensdag met het coordinatoren team gemaakt hebben alles klaar aan het maken voor volgend seizoen. De handleidingen, instructies, welkoms e-mail, hand outs, etc. De database en checklists voor de nieuwe medewerkers staan allemaal op de gemeenschappelijke harde schijf en klaar om vanaf oktober/november gebruikt te worden. Ik kwam er gisteren achter dat ik tot ongekende hoogte op de ladder van favoriete medewerkers ben gestegen, ik sta al geruime tijd onder de speeddial op het bureau telefoontoestel van onze Büro medewerkster Chrissie. De speeddial knop naast die waaronder de Chef zit verborgen. Chrissie is de vaste rots in de branding van het Büro. Zij werkt in het winterseizoen zes dagen in de week van 08:00 – 18;00 uur onafgebroken, vaak met meer dan vijf ballen in de lucht. Ze doet dit al vele jaren even onderbroken om drie lieve kinderen te krijgen. Vanaf as zondag gaat ze tot het begin van volgend seizoen voor haar lieve man en kinderen zorgen, stoppen met roken en zich weer opladen voor volgend seizoen.
Afscheidsrondje
Deze week ben ik met Silvia, de eigenaresse van de skischool, langsgegaan bij onze partners in Obertauern. Hotels, restaurants, jeugdherbergen en verschillende Talstations van de liften. We hebben de mensen bedankt voor de samenwerking, geluisterd naar hun verhalen over hoe zij dit seizoen beleefd hebben en hoe ze volgend seizoen tegemoet gaan. Sommige gesprekken waren heel emotioneel. Als skischool medewerker ga je na de dag naar je huis, je maakt een hapje eten, drinkt een biertje en wanneer de ogen niet meer open kunnen blijven ga je je mandje in (nou ja zo ziet mijn avond er vaak uit). De eigenaren van de hotels en jeugdherbergen zijn 24/7 in touw en lopen aan het einde van het seizoen echt op hun tandvlees. Alle ellende van het begin van het seizoen met wel of geen lockdown, maskers op, alleen zitplaatsen, verplichtte testen, etc. kwamen allemaal weer naar boven. Onze belangstelling werd erg op prijs gesteld.
Zomer 2022
Wat doe je in de zomer, is denk ik de vraag die ik als skileraar het meest gesteld krijg van gasten, collega’s en andere seizoensmedewerkers hier boven op de berg. Soms geef ik een eerlijk antwoord maar inmiddels wordt ik er een beetje moe van dus geef ik een standaard deels fake antwoord. Op nummer twee van veel gestelde vragen natuurlijk: hoe doen jullie dat met jullie relatie wanneer je zolang niet samen bent? En op nummer drie; wat deed je hiervoor?
Ik kijk uit naar een lekkere lange periode thuis met Gabi, Angel, Lucas, Oscar en hond Jessie. We gaan met z’n allen deze zomer een maand naar Spanje. Natuurlijk als vakantie maar ook om met de familie te zijn en het recente lief en leef samen te delen. Ik kijk uit naar gewone kleine zaken als samen eten, wandelen met de hond (ook al is ze gebleseerd en moet ze geopereerd worden), BBQ in de tuin, tennissen, lachen, een film kijken, naar het strand gaan en natuurlijk op bezoek bij familie en vrienden.
Werken in Nederland staat natuurlijk ook op de agenda. De eerste dag hier in Obertauern op de piste (14 december) heb ik met meyelf afgesproken dat ik geen skiles meer ga geven bij Snowworld in Zoetermeer. Maar zeg nooit nooit! Als het aanbod goed genoeg is dan wil ik het overwegen. Ik ga eerst thuis wat achterstallig onderhoud plegen aan huis en tuin. Daarna ga ik op zoek naar een tijdelijke baan, wellicht in de horeca op het strand. Beetje bij bruinen in de baas z’n tijd. Ik zie wel. Dank voor je aandacht en belangstelling en tot volgend winterseizoen. Dan zal ik wat vaker schrijven……
